Saturday, March 30, 2013

Waa's ek, to me?


Waa's ek, to me
deur Werner Schmidt

'n Pynlik-prettige poging
om 'n klein, dog ingrypend' operasie
se impak te ... eh ... verklein.
Ve'skoen seblief die êksent, maar na diese
het ekke en onse Cape Flats
ietsie gemien ...

Waa's ek, to me?
Biene innie lig,
nervous annie kug ...
Waa's ek, to me?

Waa's ek, to me?
Hulle tjoen my 'nil per os'.
Remaaind my soe charmingly:
Net soes onse Fê-dinand,
kan ek dit nou ma' los ...
Waa's ek, to me?

Waa's ek, to me?
Hulle zêp my se twie knate's.
In 'n moument,
ga' dit te laat is ...
Waa's ek, to me?

Waa's ek, to me?
Chee's my twie ghoens.
Dankie vir many moons
se fertile plesie'.
Waa's ek, to me?

Waa's ek, to me?
Onse partnersip was tydelik,
die einde onvermydelik.
Ma' ek sê vir djulle, dydelik,
was djulle top pe'formers,
soes my geliefde Stormers.
Waa's ek, to me?

Waa's ek to me?
Djulle's nou broed oppie wate',
if you love 'em, set 'em free ...
Ons sien hoe voel djulle late'.
Hoepelik is djul owner
da'm nog 'n catch
vi' sy match ...
Waa's ek to me?

Wednesday, July 25, 2012

Toneelstuk, Bastilledag, 2012


Verhoogstories
Stories oor ervarings van 'n toneelgeselskap

'n Toneelstuk op Bastilledag, 14 Julie 2012
Gebaseer op 'n ware verhaal
© Werner Schmidt, 2012

Die ooreenkoms word beklink om op te tree. Die toneelgeselskap, bestaande uit sewe spelers, begin repeteer in die intieme saal waar die stuk opgevoer gaan word. D -dag is Saterdag, 14 Julie 2012, om 14:30. Bastilledag.

Dinsdagaande vanaf 5:30 werskaf die toneelgroep in die optreeruimte, en soms by die stigter se huis.

'n Pyprokende man in 'n ou rolstoel met 'n rooigeverfde raam, is teenwoordig, elke Dinsdagmiddag, soos die toneelgeselskap aan- en verbykom vir hul repetisie, dié kere wat hulle wel in die optreeruimte repeteer. Hy parkeer sy rolstoel sodat hy weswaarts kyk, deur die duiwelsvurkomheining, na die besige straat, wat mense huiswaarts voer. Hy is gewoonlik sowat 3 meter van die voetpaadjie af, wat na die saal lei.

'n Akteur of twee begin hier en daar kort geselsies met hom aanknoop, soos hulle verbyloop, stukke van die stel verbydra, so aan. Hy praat nie baie nie, maar begin tog 'n bietjie meer spraaksaam word, soos D-dag nader kom. Ten minste een van die akteurs is opnuut dankbaar vir relatief skeetlose bene.

"Middag, hoe gaan dit vanmiddag?"
"Dit gaan goed."
"Ek is bly om dit te hoor. Gaan jy na ons toneelstuk kom kyk op Saterdag, 14 Julie?"
"Hoe laat gaan dit wees?"
"Ons begin amptelik 2:30 in die middag."
"O, ehh, ek sal kyk of ek iets aan het..."
"Dit sal lekker wees om jou daar te sien."
"Is daai goed wat jy dra nie swaar nie?"
"Nee wat, die skerms is maar net bietjie ongemaklik, maar hulle is nogal lig."
"O. Lekker dra, hoor."
"Dankie, mooi bly."
Sy kop draai weer straat toe, teug diep aan sy pyp.

********************************

Die repetisies word langer, soos Bastilledag nader kom.



Een aand kom daar 'n inwoner van die kompleks ingeloop terwyl die repetisie in volle swang is. Loop reguit verby al die spelers, en gaan sit op 'n stoel. Vasberade. Sê nie 'n woord nie. Die spelers bondel saam, 'n entjie van hom af, om sy teenwoordigheid te bespreek. Sommiges meen hy kan maar sit en die repetisie geniet, ander wil hê dat hy die lokaal verlaat. 'n Speler nader hom direk. Hy staan op, soos die speler nader kom. Instinktief neem die speler hom aan die bo-arm. Sagkens.

"Goeienaand, kan ek jou dalk na jou kamer toe vergesel?"
"Waar is my kamer?"
"Ek weet nie."
"Ek weet ook nie, so ek bly net hier." waarop die akteur sy arm los.

Die toneelgeselskap bondel weer saam - om te besluit wat om te doen.

"Gaan roep 'n personeellid," sê een.
"Ek dink nog steeds ons kan hom laat bly," antwoord 'n ander.

Die speler wat 'n oomblik gelede misluk het om die man na sy kamer te neem, verlaat die lokaal, op soek na 'n personeellid. Die gange is nogal donker. Hy vind 'n personeellid in 'n uniform, en voel verlig. Verduidelik die situasie. Die personeellid dui aan dat hierdie man gereeld so optree, en stap vooruit, na die repetisielokaal toe.

Na 'n kort, konflikbelaaide woordewisseling kom die personeellid en die man uitgestap. Laasgenoemde word deur eersgenoemde aan die arm gelei. 'n Speler groet die man, maar hy kyk die speler net stip aan, soos hy stadig verbybeweeg...

********************************

Die Woensdagaand, voor Bastilledag, word die eerste van twee kleedrepetisies gehou. 'n Speler verlaat vir 'n oomblik die saal, om 'n draai te gaan loop.

'n Vrou in 'n rolstoel - meer modern as die pyproker s'n - kom die speler tegemoetgery... Angs op haar gesig, huilerige stem. Praat vinnig.

"Waar kan ek gaan, ek is nuut hier, ek sal doodgaan in my kamer, ek het my man verloor, ek soek net ander mense..."

Die speler vat aan haar arm, en kyk haar stip in die oë.

"Ek is baie jammer om dit te hoor."
"Baie dankie, wat is jou naam?" vra sy, heelwat stadiger, en minder angstig.

Die speler se naam word genoem, en 'n verduideliking word verskaf rakende hoekom die speler nie weet waar daar ander mense is nie. Die speler onderneem om 'n personeellid te gaan soek. Daar brand 'n kantoorlig in die gang af, en die speler gaan die kantoor binne. 'n Personeellid-in-uniform ontvang die situasie, en vra 'n beskrywing van die vrou in die rolstoel.

Die personeellid loop vooruit, en na 'n kort woordewisseling, word die vrou in haar rolstoel weggewiel.
********************************

Tydens die finale kleedrepetisie, kom die geselskap agter dat die gebruiklike kontakpersoon nie die toiletsleutel aan hulle gegee het nie - en 'n speler gaan soek elders in die kompleks vir iemand met so 'n sleutel. Dit is relatief dringend.

Beland in die kombuis. Omring deur kombuispersoneel, vra die speler na die toiletsleutel. 'n Koor van stemme antwoord melodieus - maar die speler kan nie agterkom wat die antwoord is nie. Nader 'n spesifieke personeellid. Kry 'n spesifieke antwoord, en die sleutel. Die koor begelei die speler weer uit die kombuis uit, soos die speler se 'totsiens' beantwoord word.

********************************

D-dag breek aan, na 'n suksesvolle kleedrepetisie die voorafgaande Donderdagaand. Snerpende koue begroet Bloemfontein op Bastilledag. Soos die spelers van 12-uur die middag begin aankom om gereed te maak, rapporteer hulle temperature (volgens hul voertuigtermometers) van 4 Grade Celsius, 5 Grade Celsius. Die maksimum vir die dag sou 'n volle 6 en 'n half Grade Celsius wees, gemeet teen omstreeks 2-uur die middag...

'n Paar senuweeagtige oomblikke gaan die vertoning vooraf, soos wat die spelers se maagvlinders begin rigting kry. Uiteindelik vlieg die meeste spelers se vlinders darem in gelid.

14:20 breek aan, skaars tien minute voor die toneelstuk se geskeduleerde begin, en 'n hele drie gehoorlede het reeds hul sitplekke ingeneem, twee in rolstoele, en een met 'n loopraam. Die tuisgemaakte klankbaan speel lustig voort oor 'n fris stel luidsprekers - Sophia Loren koer: "Doctor, I'm in trouble..." - Peter Sellers antwoord: "Oooh, goodness, gracious me..." Een gehoorlid tik-tik met sy voet op die grond, op die ritme van die klankbaan.

Een van die rolstoelryers is die vrou wat haar man onlangs aan die dood afgestaan het - 'n speler is bly sy kon dit toe darem maak na die toneeluitvoering toe, en help haar om haarself darem in die bietjie, flou, beskikbare son te posisioneer. Ongelukkig kom daar bietjie wind in deur 'n skuifdeur, op haar gekose sonplek. Sy sê dat dit nie 'n probleem is nie - sy soek die son, die son soek sy. Raak aan die gesels met die ander rolstoelryer:

"Hoe oud is jy dan nou?"
"Ses en tagtig..."
"Oooo...ek dog jy's twee en tagtig! Ek is agt en tagtig..."
"Sjoe, maar jy lyk nog goed, hoor!"

Staaaadig maar seker begin die gehoorlede naderbeweeg - die persoonlike afkondiging in al die kamers - na middagete - het blykbaar vrugte afgewerp. Warm middagslapies word opgeoffer. Die toneelgeselskap staan as't ware in erewagformasie by die saaldeur - as gevolg van beperkte spasie.

Die naderskuifelende gehoor, so asof in "stadige aksie", begin individueel al van vér af gesels met die akteurs: oor die koue, oor die toneelstuk, oor ditjies, oor datjies. Spontaan word alle gehoorlede met 'n handdruk deur die akteurs verwelkom, bo-arms word wedersyds sagkens gedruk... nog 'n paar rolstoele, 'n paar looprame, 'n vierpootkierie of twee, vergesel van die gehoorlede.

'n Sagmoedige, stil vrou - dik, geruite jas, met 'n warm kappie opgeslaan, en die mees sielvolle oë denkbaar - begin by die eerste akteur, die mooi jonge wat die jong, onervare nursie vertolk:

stap tot voor die nursie
plaas haar hande op beide die nursie se arms
kyk diep, diep in die nursie se oë
in "stadige aksie" beweeg haar gesig na die nursie s'n
soen die nursie op die mond
glimlag
lief

Bullshitter-gladdebek-dokter met sy blou lapskoentjies,
die kwaai Suster met die formidabele presence,
die hoogdrawende, bekommerde, Brahman-boervrou-mammie en
haar pasiënt / slagoffer-seun (met die klem op 'slag-')
die ietwat hoogdrawende narkotiseur, en
die prokureur met die brandewyndeurdrenkte hart, laasgenoemde wat onlangs in die toneelstuk gaan staan het

word elkeen
individueel
vasgehou
van oog tot oog bekyk
en liefdevol gesoen

die prokureur se hart vergeet vir 'n oomblik van sy drankbehoefte...

Die vasberade man van die repetisie beweeg ook verby - deel handdrukke uit - kry 'n waarskuwende oproep tot betaamlike gedrag vanaf 'n personeellid. Plaas sy wysvinger op sy lippe en sê "Shhhh". 'n Paar ander mans, wat agter die vasberade man opgedam het tydens sy waarskuwing, plaas ook hul wysvingers op hul lippe, en sê "Shhh", terwyl hulle ondeund om hulle rondkyk.

Die saal is stampvol teen 14:45 - die wag was die moeite werd.

En... AKSIE! Daar spéél hulle..!

********************************

Die akteur-prokureur se vrou en tweejarige sterretjie-popsie is ook in die gehoor - kyk vir Pappa.

'n Gehoorlid, 'n vrou, waarskynlik van onlangse, direkte Europese afkoms, sit vir die grootste gedeelte van die 70-minuutlange vertoning, met haar kop gedraai na die dogtertjie, en mymer-fluister oor en oor:

"Bella, Bella...
Bella, Bella..."

'n Toneel vind plaas waartydens die brandewynprokureur onder sy narkosebedremmelde kamermaat se kombers inkyk, om iets in sy suidelike omgewing te verifieer - dan bars die prokureur uit in 'n onbeheersde lagbui...

"Nurse, jy moet hier onder kom kyk, die enigste sny wat hy hier het, is die een waarmee hy gebore is..! Hahahahahaha!!!"



Die gehoor vind dit snaaks.

Die vasberade-man-van-die-repetisie bars uit in 'n lagbui wat bykans dié van die akteur ewenaar. Dit laat die res van die gehoor nog langer, en nog harder lag...

'n Oomblik van outentieke, intieme gemeenskapsteater..!

Op 'n stadium verskyn die bullshitter-gladdebek-dokter vir die eerste keer, bril op sy neuspunt. Tipies. Die gehoor sê, soos een mens: "Hooooooooo!" Kan aanvoel: hier kom 'n ding...

Later staan die prokureur uit sy stoel op - beskuit, droëwors, en 'n vrug rol oor die vloer - hy het dit onder sy japon weggesteek. Die vasberade-lagbui-man spring onmiddellik op, en stap vasberade na die akteurs toe, vanuit die gehoor. 'n Akteur gee 'n teken aan die res van die geselskap, en almal vries, ten einde die onderbreking te bestuur. Die souffleur weet nie wat aangaan nie, sy kan nie die gebeure sien nie, probeer die akteurs so ver kry om weer te begin praat, maar gee klaarblyklik op, na 'n paar pogings...

Die vasberade man tel al die eetgoed op, en deel 'n vyfsentstuk uit aan elk van 'n paar van die akteurs, en verlaat die optredesaal. Die toneelstuk word voortgesit, maar die man het klaarblyklik net gaan piepie, met sy nuutge-"koopte" eetgoed by hom. Op pad terug vries die toneelstuk weer, en word weer voortgesit, sonder insident, tot die einde.

Klankbaan word weer aangesit, die toneelgeselskap buig tydens lekker applous. Erewag word weer gevorm, en die aankomstoneel van vroeër word herhaal, in die teenoorgestelde rigting.

Glimlaggende gesigte. Handdrukke. Bo-arm vasvatte.

Soene. Weer wonderlik. Hierdie keer verwags.

'n Vrou stop by die akteur-prokureur, knoop 'n geselsie aan, mense dam agter haar op...

"Nou weet ons wat julle aan ons doen as ons hospitaal toe moet gaan, né!"

"Ehh, nee tannie, ek glo nie iemand sal so droogmaak met jou nie..!"

"Ek het lekker vir julle gelag, hoor!"

"Baie dankie, dit is 'n voorreg om voor julle te kon optree."

Die vrou beweeg verby, en die ry vloei weer staaadig na buite die saal.

'n Man en vrou, wat dalk 'n paartjie kan wees, hou ook stil langs die akteur-prokureur - bekommernis op hul gesigte:

"Julle moet net kyk na wat daardie man-met-die-vyfsente alles gesteel het, hoor. Ons dink hy het dalk ander goed ook gesteel."

"Ehh, baie dankie, ons sal dit opvolg. Lekker middag vir julle. Dankie dat julle kom kyk het!"

"Totsiens."

"Totsiens."

********************************

Die toneelgeselskap drink koffie, breek stel af, vervoer dit na die volgende optreeligging.

Die akteur-prokureur ry omstreeks 17:30 terug huis toe - sy bakkie se termometer rapporteer 'n skamele 5 Grade Celsius. Maar hy voel lekker warm, op soveel vlakke... en dink, sommer hardop:

"Die rolstoel-pyproker was toe dalk te besig om te kom kyk..."

Thursday, May 31, 2012

Sleep Pikanini (A Delmas tragedy)



Sleep Pikanini
The livestock are safe
All of our hennies and cockies
Early tomorrow you're
strangled and dead
Never again see
your sockies


Doodoo... doodoo


Elsewhere occurrence
It's not connected
He wants to cheaply get lucky
Early tomorrow
She's pregnant as hell
Daddy's SO gone
After fu-u-u-uckies


Mugu... mugu


(Apologies: my own healthy bouncy fatty starry-eyed flourishing little bull smiley miracle boykie pined so intensely for his mother tonight while he literally suckled her lean behind my back while I was typing on my Blackberry, that my guilt trip-blessing of being allowed to have a boykie in bed tonight, culminated in the above.)


And my heart's further shredded
For the daycare mommy
Grandma of note...
How many bruises
innocent throats?


Elsewhere are pictures
Defiled vilified
Some pillars
just don't want to shrivel
It is my culture man
To me I'm virtue...
Insinuate:
precedent?
Drivel!

Slaap Pikanini ('n Delmas-tragedie)

Slaap Pikanini ('n Delmas-tragedie)
Die vee's in die kraal
Almal ons skapies en bokkies
More vroeg le^ jy
verwurg op die mat
Nooit weer was ons jou
Klein sokkies

Doedoe...doedoe

Elders gebeur daar
Iets heel onverwant?
Iemand soek maklike rokkies
More vroeg le sy
So swanger soos tien
Pappa is spoorloos
Na fo-o-o-okkies

Moegoe...moegoe

(Apologie: my eie spekvet blinkoog floreerbotterbulletjie smiley wonderwerkie seunie het vannag so intens na sy ma gesmag terwyl hy haar letterlik maer drink hier agter my rug terwyl ek op my Blackberry tik, dat ek my skuldgevoel-blessing dat ek vanaand 'n seunie in my bed mag he, soos hierbo verwoord het.)

En my hart skeur verder
Vir die dagmoedermamma
Ouma van vele...
Hoeveel nog merke
Onskuldige kele?

Elders word prentjies
Beswadder verguis
'n Pilaar
wil net nie verlep nie
Dis my kultuur man
Vir my is ek kuis...
Sal nie 'n
presedent
skep nie.

Tuesday, January 31, 2012

Ek het nie die "balls" nie...nie soos my vrou nie...


24 Januarie, 2012. 18:28. Kasteel Nommer Twee.

Ek is definitief 'n man, so ver ek kan sien, maar ek het nie die balls nie... nie soos JOUNE nie...

Ek onthou JOU laaste skree, ek onthou jou eerste... sal dit nooit kan vergeet nie.

Wil nie.

Druppels op die vloer - teen my kaal onderbene, op my gunsteling stap-kortbroek, my Nike sokkies, my Salomon stapskoene made in China.

Ek het jou self gevang toe jy wou val, en jou aan JOU besorg.

Jy is die ene vernix...vernix verruil ek jou nie, of JOU nie...of haar nie.

Ons...drie uit vier... nie voltallig nie.

Nog nie.

Sy wag 3 kilometer ver in 'n kasteel...ons kasteel... Hierdie kliniese makeshift kasteel is so tydelik as wat die landswette toelaat. 6 ure van 18:28 af...tiek-tok-tiek-tok...

Trane...oor die lewe...die verstomming wat dit soms bring...

Die drie vreemdes by ons raak ook aangedaan, op 'n streep, wat gedurende JOU en jou 12 en 'n half uur marathon minder en minder vreemd geword het - ons ses het eintlik 'n klein inboorlingstam geword.

Saamgedans, geblaas, gehyg, gewroeg, amper soos 'n mees oeroue stamritueel. Raad gegee, alles saamgedoen, al is baie van die saamdoen net in gees...

JY het vanoggend skuins voor ses gepraat van korter entjie stap as gewoonlik - JY het 'n swaarheid onder in JOU maag gevoel.

Teen tienuur was JY al halfpad...my hart het getimmer hier aan my binnekant!

Uiterlik was ek so koel en kalm soos net ek kan wees - maar ek dink JY kon sien hoeveel angs ek het...want laas keer was maar nag...reg deur die nag...

Ek wou nie weer nag ervaar nie - ek dink JY ook nie.

Hierdie keer het ons op 'n nag-noot weggespring, al was dit dag: bakboord na stuurboord van een kliniese kasteel na 'n tweede, en my testosteroon ontplof toe Nar Nommer Een in my gesig vir my lieg by Kasteel Nommer Een:

"Ons is werklikwaar daar vir julle, maar julle mag nie hier skuil nie. Gaan asseblief na 'n ander kasteel toe. Hierdie is 'n saak tussen ons ridder-komitee en die ridder wat julle wou gebruik vir beskermende begeleiding..."

JY begin huil - ek krimp ineen toe ek besef ek maak nou droog - raas met myself:

"Sit weg daai testosteroon-swaard! Jy word soos Kasteel 1 se Nar!"

Kom ons klim in ons strydwa en gaan na Kasteel 2 toe, met die Ongure-Persoon aan die spits van sake, en al die herrinneringe van 12 November 2009 daarin opgesluit...

hallo?

Toe ons instap, met JOU en jou al amper driekwart-pad op JULle reis, toe is Ongure Persoon op pad uit - skof klaargemaak. En die drie vreemdes wat ons nou bystaan, ontwikkel elk, soos die dag verder en verder ontsluit, 'n...

halo!

Ons hoofgerub lei JOU vreesloos deur Kasteel Nommer Twee se gange, trappe op en af, sodat jy vinniger aankom... JY beur deur JOU pyn, JOU hele wese bewe soos 'n fibrillasie hier teen my...

Maar JY hou aan, en JY hou aan... en ek word stiller, en stiller, en rustiger...in JOU teenwoordigheid - JY weet wat JY wil hê... en JY gaan dit vandag, hier, op hierdie Dinsdag kry...

...en ek weet hoekom is ek nie my vrou nie...want ek is nie sterk genoeg nie...sulke balls, die het ek nie...

JY is my lief...en jy, en sy...

Laaskeer het JY en sy bykans 20 ure gestoei en gedans, en op die laaste nipper het haar Petro-koppie vasgeskroef, aan die binnekant - sou nie verder begelei kon word nie - jaag Kasteel Nommer Twee toe...en hulle moet toe 'n kunsmatige deur maak waardeur sy kon uit... Dankbaar vir gesonde-almal, maar nag vir ons precious plannetjies... Mari-bitter... Mari-nag was erg... al die werk - 20 uur sonder ophou, net om te hoor: "Kan nie klaarmaak wat JY só graag wou klaarmaak nie".

Petro-Mari wag vir ons...Ousus met die groot blou oë... en die chutzpah wat net die resultaat kan wees van 2 jaar se eksklusiewe blootstelling aan my en JOU...dink ek... : )

En Engel-Anna waak oor haar...

Al 6 van ons raak al meer gefokus - 5 buite, en 1 binne. Maar nie vir lank nie...

Soos die pyngolwe oor JOU spoel beweeg ek en JY al nader aan mekaar, JOU arms om my nek. 'n Primitiewe trance-dans... JY genereer diep bastone vanuit jou dieptes om die golwe aan te durf...ek raak nog stiller, word 'n aktiewe luisteraar en mede-danser. JY lei / ly... Ek volg JOU, tree vir tree, stap vir stap...

Ek dink ons het ons 10-jaar-saam gevier 9 maande terug... : ) Dit is asof hierdie dans die afsluiting is van daardie skeppingsdans... die voltooiing van 'n siklus...

Kan nie anders as om JOU primal drone-humming te begroet met my eie nie - my testosteroon het totaal verdwyn...

Ons word weer een...

En toe word ons vier...

JY bad 'n oorwinningsbad terwyl ek die vernix-mannetjie "kango" op my kaal bors - stap-wieg om en om in ons ou klein kamertjie en neurie Negro Spirituals vir hom... Hy blyk daarvan te hou...ek sing hom aan die slaap (kon nie te moeilik gewees het nie, want hy moes ook moeg gewees het van so lank met sy mamma dans / stoei!)

Maar ek claim die aan-die-slaap-sing prestasie, baie dankie!

Na 'n driekwartier word jy effens wakker en begin soos 'n Kreepy Krauly op my bors rond te suig vir iets wat ek jou nie kan gee nie. JY keer terug van jou bad en daar gebeur 'n konneksie met hom...wat ek nooit sal ervaar nie...

Ek en JY gesels en kuier die minimum-6-ure-in-die-kasteel om, wat volgens wet aan ons voorgehou word... ek staan langs JOU bed om wakker te bly, en staar stip na die verkeersligte op die hoek van Parfitt en Kellner: Rooi, Groen, Geel, Rooi...

00:30 teken ons uit, en die lig word vir ons permanent groen - sy wag vir ons drie...al slapies sy, sy wag... sy, wat om 7:06 op 12 November 2009 gearriveer het.

Maar iets was vir my nie voltooi nie.

Tot vanaand.

Daar het 'n gevoel van voltooiing gekom wat ek nie kan beskryf nie...ek kan dit net aanvoel...ervaar... soos Engel-Anna aan ons die huissleutels oorhandig...

En Lou Reed se Perfect Day-woorde eggo in my gedagtes, en in my hart:

"Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with YOU.
Oh such a perfect day,
YOU just keep me hanging on,
YOU just keep me hanging on.

Just a perfect day,
Problems all left alone,
...
Just a perfect day,
YOU made me forget myself.
I thought I was someone else,
Someone good."

"Pappa, hier is nog poefies van Grietjie en Googles! Kom tel dit op!!!" Petro-Mari, my hondebolverkenner, ruk my terug na die werklikheid van 31 Januarie 2012.

JY roep. [Heinrich se poepertjie het weer pampoengeel puree gepomp...en dis my beurt vir geel vingers...]

Die wasmasjien klak-klak van my Salomons...

Wat 'n kakofonie!

Of eerder 'n kakofoniese passasie binne 'n majestueuse simfonie?

Ja, dis hoe dit vir my klink...

Monday, January 23, 2012

'n Geysde Tafel In Die Namibwoestyn? En Vandag?

Dit was die jaar 2008 - Juniemaand. 
Namibwoestyn. Naukluft-gedeelte. 
8-dag staptoer. 120km. 
Karige skuilings. 
Slaap op die woestynvloer.
Matige dae - ysige nagte.
Ons 2 en 7 ander mense. 
En bokke en zebras en luiperds en bruin-hiënas. 
En bobbejane.

Elke dag was uitdagend. Fisies moeilike boulder-hopping en baie op-en-afklimwerk. Met al 8 dae se bagasie op ons rug. By 'n 15 meter krans wat ons loodreg moes uitklim met net 'n losserige ketting tot ons beskikking, het al die dames gehuil, behalwe Anneline - MY dame...
Die totale ervaring onvergeetlik.  
Once in a lifetime.
Ons strompel by die beginpunt se kantoor in na die 8 dae en die baie-meer-as-120km (swak aanwysings, nogal baie verdwaal) - die man agter die toonbank, 'n man van Rehoboth se wêreld (hy het my vertel), genaamd Skrijver (amptelik, volgens sy lapelwapen).
Hy vra of ek 'n bier soek. Ek soen hom...amper...Ek vra waar die nektar dan sou skuil, want ek sien nie 'n yskas in die tradisionele sin van die woord nie.
Hy antwoord dat dit daar om die hoek in die kisvrieskas is, en vra by voorbaat om verskoning - dit is al 'n bietjie lank in die vrieskas, hy wou dit net vir so 45 minute inlos, dan is dit so halfpad geys. 
"Dit is dalk al driekwart geys, jammer!"
Ek soen hom...amper...weer.
Die oopmaak van die vrieskas en afruk van die doppie met die oopmaker wat aan 'n toutjie langs die vrieskas hang, moes baie vinnig gebeur het, want ek kan niks van hierdie aksies onthou nie.
Al wat ek kan onthou van die gebeure, word deur die volgende foto vertel, wat Anneline geneem het ('n duisend woorde mag dalk nie nodig wees nie):


Ek het vanmiddag weer die geysde Tafel Lager-ervaring geskep - 'n lang, uitmergelende, onnodig-administratiewe dag...is verby.

Tsjjjjj....die bottel begroet my oopmond - niks van die oomblik ontsnap hierdie keer nie... 

Tuesday, January 17, 2012

Human Development: Are you Nauti-, or are you -lus?


Ek moet bieg, die titel van hierdie blog is aspris gedokter om aandag te trek... Jammer! Maar ek is bly jy is hier...

Ook kan dit gesien word as 'n parodie op die Vodacom "Are you free or are you dom" trefferadvertensie van so 'n tydjie gelede, wat uiteraard 'n baie ernstige advertensie was... : ) Jammer Vodacom! Maar ek is 'n Vodacom intekenaar, so ek verdien die geleentheid... Groot asseblief, o grote korporatiewe monsters?
Die prentjie hierbo is van die Nautilus-skulp, of seilslak (ek verkies die eerste benaming, die slak-ene skryf glads te slymerig, en ek het net vanoggend my skootrekenaar se knoppies skoongemaak...). 

Voor jy hier lees, is dit dalk goed om 'n paar oomblikke met hierdie Nautilus-skulp te spandeer - bekyk dit, dink daaroor, wonder 'n bietjie, verwonder 'n bietjie...

Ek het nog nie 'n beter beeld teëgekom rakende die beskrywing van menslike ontwikkeling nie, altans, wat menslike ontwikkeling KAN wees: 

Die Nautilus-spesie oorleef al bykans 450-500 miljoen jaar deur sy manier-van-doen, en word tereg as 'n lewende fossiel beskou. Sy method is dus deur dik en dun beproef, en dit WERK! Tried and trusted...

Die Nautilus skulp word bewoon deur 'n diertjie, die Nautilus, wat gebore word met 'n vierkamer-skulpie. Piepklein... Amper soos 'n oseaniese starter-pack.

Maar dan eet hy, en dan groei hy, en dan word sy vierkamerplekkie te klein. Hy gebruik dan sy oorspronklike "dak" as sy nuwe vloer, bou vir hom 'n groter kamer, en trek soontoe.

Sak en pak. Klink soos my oupa Hannes, en my pa - kon / kan nooit ophou aanbou nie...

Hy seël sy voormalige "plafon" om die nuwe vloer te voltooi. 

En so gaan dit aan deur sy (ten minste) sestien lewensjare: Neem in, groei sy huidige kamer vol, bou groter, trek na 'n groter kamer toe, ou plafon word nuwe vloer... 

Die ontwikkeling van die Nautilus skulp verteenwoordig die sogenaamde Goue Verhouding (wat 'n noue verbintenis met die befaamde Fibonacci-reeks het) van plus-minus 1.6180339887 .... as aspekte van die volgende, groter kamer met aspekte van die die vorige, kleiner kamer vergelyk word. 

Geen ander verhouding het al meer inspirasie en bepeinsing onder kunstenaars, argitekte, wiskundiges ens. versoorsaak nie, volgense sekere bronne.

Om myself in die "skoene" van die Nautilus te plaas, en terug te kyk, vanuit my huidige, ruimste kamer ooit, na al die vorige kamers tot by my oorspronklike 4-kamerplekkie (ouers + eet + vuil doeke + slaap?), is regtig inspirerend, vir my.

So, hoekom gaan ek so aan oor die Nautilus?

Want, 'n mens met 'n vierkamer-starterpack-skulpie van talente, persoonlikheid en omgewing (nature en nurture), wat die regte method geleer word rakende hoe die lewe werk, en KAN werk, kan sy hele lewe lank bou en groei, en bou en groei...

Jaar in, jaar uit...en dan uiteindelik terugkyk op die asemrowendste lewenskulp?

Hierdie uiters persoonlike body of work wat so eie is aan die individu wat dit geLEEF het!

Wow, what opportunity, for everyone!

NS. Ek dink ek gaan hierdie vir ons politici stuur - dit is volgens my van toepassing op elke mens op aarde, maak nie saak waar jy jou bevind nie. 
NSS. Ek is net bang dat die regeringsamptenare sal dink Fibonacci is 'n Italiaanse klerevervaardiger? : | Of hopelik het hulle ook al Google ontdek, soos ek? : )